20 Ιουλίου 2012



Σήμερα άργησα για τη δουλειά. Χτύπησα κάρτα στην πόρτα της εταιρίας στις 09:15.
Τα πρωινά συνήθως δεν έχω όρεξη για πολλές κουβέντες. Σήμερα και να ήθελα δεν μπορώ να περάσω απαρατήρητος. Όποιος με βλέπει μου σφίγγει το χέρι και μου εύχεται καλή τύχη και δεν παραλείπει να χρησιμοποιήσει τα κλισέ.
Πήρα ένα καφέ και κάθισα στο γραφείο. Το γραφείο μου ανήκει σε ένα μικρό σύμπλεγμα γραφείων τοποθετημένα σε σταυρό στο χώρο. Κοιτάζω γύρω μου. Θα μου λείψει αυτή η θέση.

Θυμάμαι πριν 5 χρόνια που ήρθα τα γραφεία ήταν γεμάτα. Ο 3ός από την τετράδα έφυγε πριν 1μιση χρόνο. Θυμάμαι ότι για κάνα τρίμηνο νόμιζα ότι αν σήκωνα το κεφάλι μου θα τον έβλεπα να κάθετε απέναντι μου. Σήμερα φεύγει και ο 4ος.
Σήμερα ξεκρέμασα όλες μου τις πιστοποιήσεις. Η μπλε τσόχα του διαχωριστικού του γραφείου εμφανίστηκε πάλι. Σήμερα πήρα μαζί μου όλα μου τα αρχεία μου τα mail και τις σημειώσεις. Διέγραψα τα πάντα από τον υπολογιστή του γραφείου και από το laptop. Όταν θα περάσουν στον επόμενο δε θα βρει κανένα ίχνος ότι είχα περάσει από εδώ.
Σήμερα θα ήθελα να κάνω μια νοητή αναδρομή στα 5 χρόνια που πέρασα σε αυτό το γραφείο πριν περάσω από το λογιστήριο να υπογράψω την παραίτηση μου. Το τηλέφωνο με επανέφερε στην πραγματικότητα. Κάποιος server έσκασε και θα πρέπει να πάω εγώ καθώς ο αντικαταστάτης μου δεν έχει φανεί ακόμη στον ορίζοντα.
----

Τελικά πήγα και γύρισα. Όλα κομπλέ. Όλο αυτό με έκανε και θυμήθηκα όταν ήμουν 15 και δούλευα σε ένα internet cafe. Το τότε αφεντικό μου , μου είχε πει "ο άνθρωπος φαίνεται την τελευταία μέρα που θα δουλέψει". Ίσως και να είχε δίκιο. Το γεγονός ότι πάλι λειτούργησαν πυροσβεστικά ακόμη και αυτή την μέρα και εγώ απλά πήγα λέγοντας δεν γαμιέται μια μέρα σαν όλες τις άλλες μου φανερώνει ότι εγώ τελικά ότι και αν γίνει θα κάνω αυτό που πρέπει να γίνει.

Αν αισθάνομαι κάτι αυτό είναι τόλμη και προσήλωση σε όλα αυτά που πρέπει να γίνουν.
Την Δευτέρα 23 του μήνα θα είμαι Ολλανδία.
Μες το κεφάλι μου είναι σαν πηγαίνω business trip.


Συνεχίζεται...