Tweet
Όλα ξεκίνησαν στα μέσα του 2012 όπου ακόμα η κρίση δεν είχε αγγίξει ούτε εμένα ούτε και την αρραβωνιαστικιά μου τότε, γυναίκα μου τώρα. Είχαμε και οι δύο τις δουλειές μας, όλα ήταν σε μια φυσιολογική ροή και σχεδιάζαμε και τον γάμο μας.
Η σπίθα που τα ξεκίνησε όλα ήταν η φυγή του προϊσταμένου μου για το Νησί, μια φυγή με πολύ καλές προοπτικές που για κάποιο λόγο άναψε την φωτιά της περιέργειάς μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Στην Ελλάδα μεγάλωσα, στην Ελλάδα σπούδασα και δεν είχα σκεφτεί ποτέ την ζωή μου μακρυά από αυτή.
Άρχισα να ετοιμάζω το βιογραφικό μου και να ψάχνω πιθανούς προορισμούς. Αρχικά μόνο Αγγλία, βλέπετε τα Ελληνικά και τα Αγγλικά ήταν οι μόνες γλώσσες που γνώριζα και δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να μιλάει κάποια άλλη (όχι ότι τώρα μιλάω κάποια άλλη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Πρώτες μου κινήσεις ήταν να φτιάξω το βιογραφικό μου στα Αγγλικά, να ξαραχνιάσω τον λογαριασμό μου στο linkedin και να φτιάξω account στο monster.co.uk. Σκοπός μου ήταν να το πάω χαλαρά, ακόμα είχαμε τις δουλειές μας και όλα πήγαιναν by the plan.
Αν θέλεις να κάνεις τον Θεό να γελάσει πες μου τα σχέδια σου. Το κουδουνάκι χτύπησε για πρώτη φορά στην μείωση μισθού και στις μικρές καθυστερήσεις των πληρωμών, σημάδι ότι έπρεπε να αρχίσω να ψάχνω για plan-b.
Στο πλάνο είχαν μπει πλέον και οι Γερμανόφωνές χώρες (Γερμανία - Αυστρία - Ελβετία) και φυσικά μαθήματα γερμανικών. Άρχισα να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στην αναζήτηση αγγελιών και να στέλνω βιογραφικά. Είχε ήδη μπει ο Μάιος.
Κάποια τηλέφωνα άρχισαν να κάνουν δειλά δειλά την εμφάνιση τους. Απίστευτο άγχος, είχα ξεχάσει να μιλάω αγγλικά, δεν μπορούσα να σχηματίσω μια πρόταση της προκοπής. Σιγά, σιγά, όσο αυξανόταν ο αριθμός των τηλεφώνων λυνόταν και η γλώσσα μου. Το ομολογώ, τα περισσότερα ήταν για άκυρες περιπτώσεις, συνειδητοποίησα όμως ότι για να λυθεί η γλώσσα πρέπει να την βάλεις να δουλέψει και ο μοναδικός τρόπος ήταν αυτός. Προσπαθώ να φανταστώ πως θα καιγόμουν αν το πρώτο μου τηλεφωνικό interview ήταν για την δουλειά στην οποία βρίσκομαι τώρα.
Μετά μπήκε το καλοκαίρι, τα τηλέφωνα κοπήκανε, και το άγχος μεγάλωνε, όσο και να καταλαβαίνεις ότι είναι νεκρή περίοδος, δεν γίνεται να μην αγχώνεσαι. Τα μαθήματα Γερμανικών συνεχίστηκαν και παράλληλα ξεκίνησαν και οι ετοιμασίες για τον γάμο ο οποίος ήταν προγραμματισμένος για το τέλος του Σεπτέμβρη. Τι θα αφήσουμε τον γάμο να πάμε για πουρνάρια;;;
Τέλη Αυγούστου ήταν η πρώτη φορά που έφτανα στην 2η τηλεφωνική συνέντευξή, σε πιο τεχνικό επίπεδό με έναν Ιταλό για μια εταιρία στο Μόναχο. Όσο χαρούμενος ένιωθα πριν την συνέντευξη, τόσο μαύρισα όταν έκλεισα το ακουστικό.... Πού πάω γυμνός στα αγγούρια.... Πίστευα ότι όταν όταν θα ήθελαν να γελάσουν θα έβαζαν αποσπάσματα από την συνέντευξη μου...
Δυο μέρες μετά με πήραν τηλέφωνο για να μου κλείσουν face-to-face interview με τα εισιτήρια πληρωμένα. Πάσχα και Χριστούγεννα μαζί.... Για κάποιο ηλίθιο λόγο το είχα σίγουρο... κοίταζα για σπίτια, περιοχές, πληροφορίες, μέχρι και καινούργιο κουστούμι αγόρασα για την συνέντευξη. Έφτασα στο Μόναχο, και κατευθύνθηκα στα γραφεία της εταιρίας, έτρεμα από το άγχος άλλα δεν ήθελα να το δείξω. Έφτασα μισή ώρα νωρίτερα, και αυτή η μισή ώρα μέχρι να μπω στο γραφείο έμοιαζε αιώνας. Όλα πήγαν καλά έλεγα στον εαυτό μου όταν τελείωσα. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα σου έχουμε απαντήσει μου είπε η HR με χαμόγελο.
Γύρισα σπίτι, μέχρι και την πέμπτη έδειχνα σπίτια και περιοχές στην γυναίκα μου, αυτή μου έλεγε να κρατάω και μια πισινή άλλα που αυτιά εγώ για τέτοια. Ήταν σίγουρο. Η παρασκευή δεν πέρναγε με τίποτα.... σχόλασα, πήγα σπίτι αγκαλιά με το τηλέφωνο. Τίποτα. Το ίδιο και η δευτέρα. Την τρίτη το πρωί τους έστειλα mail. Το απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο. +49...... Βαθιά ανάσα και καλησπέρα σας. "Μας κάνανε πάρα πολύ καλή εντύπωση αλλά αποφασίσαμε να μην προχωρήσουμε σε πρόσληψη, αλλά αν προκύψει κάτι θα σας έχουμε στα υπ' όψιν". Η γη έφυγε κάτω από τα πόδια μου. Δυνατό χαστούκι αλλά το χρειαζόμουν. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και τίποτα δεν σου το χαρίζουν.
Με το ηθικό στο ναδίρ ξεκίνησα πάλι να στέλνω βιογραφικά μέχρι που μια εβδομάδα μετά χτύπησε το τηλέφωνο πάλι. Μια recruiter από Αγγλία με ρώταγε αν με ενδιαφέρει η Ολλανδία. Της εξήγησα ότι η Ολλανδία δεν ήταν στις προτεραιότητες μου αλλά αν ήταν κάτι που άξιζε τον κόπο προφανώς δεν θα έλεγα όχι. Αφού έμαθε τα πάντα για εμένα, αρχίσαμε να μιλάμε γενικά για την εύρεση εργασίας, για το βιογραφικό μου αλλά και για το τι εστi Ολλανδία. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου την είχα αποκλείσει αυτή την θέση αλλά ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία αφενός να λύσω λίγο την γλώσσα μου και αφετέρου να μιλήσω λίγο πιο άνετα με κάποιον που έχει περισσότερη εμπειρία από εμένα στα εργασιακά θέματα. Όσο έβλεπα ότι η τύπισσα είχε όρεξη για κουβέντα τόσο συνέχιζα το μπλα-μπλα εγώ. Στο τέλος μου είπε ότι θα εξετάσει την περίπτωση μου και θα με ειδοποιήσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν έδωσα σημασία ούτε καν στο όνομα της εταιρίας.
3 μέρες μετά ήρθε ένα mail από την recruiter το οποίο μου έλεγε ότι με πρότειναν στην εταιρία, τους άρεσε το βιογραφικό μου και ήθελαν να προχωρήσουμε στην 2η συνέντευξη με κάποιον πιο κοντά στα τεχνικά θέματα.Πιο συμμαζεμένος πλέον κανονίσαμε και την 2η συνέντευξη η οποία πήγε αρκετά καλά, τόσο καλά που ακολούθησε μετά από μια εβδομάδα το mail για το face-to-face interview για τα μέσα Οκτώβρη. Μια συγκρατημένη αισιοδοξία μου ανέβασε πάλι το ηθικό, όχι στο ότι είχα σίγουρη την θέση, αλλά για την επιβεβαίωση ότι το βιογραφικό μου ακόμα πουλάει.
Α και να μην ξεχάσω ενδιάμεσα παντρεύτηκα, μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου, ευτυχώς που ήταν και αυτό και είχα κάτι να συμπιέσω το άγχος που άρχιζε να με κυριεύει. Για κάποιο λόγο όλα μου έφταιγαν, στην δουλεία, στην ζωή, με τους φίλους μου. I want to break free όπως έλεγε και αυτό το παλικάρι (ο θεός να το κάνει παλικάρι) πριν άπω περίπου 20 χρόνια.
Όσο πέρναγαν οι χαλαρές μέρες και πλησίαζε η συνέντευξη τόσο ξανάρχιζα να αγχωνόμουν. Αυτό το ρημάδι το συναίσθημα που όσο προσπαθείς να το καταπιέσεις και να το απομακρύνεις, τόσο αυτό μουλαρώνει και αρχίζει να σου πριονίζει τα γόνατα. Το πρωί πήγα στην δουλειά με μία τσάντα ώμου που μέσα είχα διπλωμένο το σακάκι, το παντελόνι και τα παπούτσια. Σχόλασα, και καρφί για το αεροδρόμιο, προορισμός amsterdam. Όταν το αεροπλάνο άρχισε να κατεβαίνει από τα σύννεφα είχε πλέον νυχτώσει, φωταγωγημένα κανάλια και γήπεδα ποδοσφαίρου ήταν τα πρώτα πράγματα που αντιλήφθηκα. Όταν έφτασα στον σταθμό των τραίνων στο schiphol δεν είχα καμία όρεξη να δω τίποτα, ακόμα και μια βόλτα στο Amsterdam μου φαινόταν κουραστική. Μπήκα στο πρώτο τραίνο με προορισμό το Leiden. Ευτυχώς το ξενοδοχείο ήταν μπροστά στο σταθμό του τραίνου, ταινία και ύπνος, αύριο ξημέρωνε μια πολύ σημαντική μέρα.
Μια συννεφιασμένη μέρα με ψιλόβροχο με καλημέρισε. Μια ώρα μετά βρισκόμουν στην αίθουσα την συνέντευξης, για κάποιο περίεργο λόγο όλα μου φαίνονταν οικία, η γλώσσα μου είχε λυθεί και για πρώτη φορά με θυμάμαι να χαμογελάω σε συνέντευξη. "Πρέπει να αξιολογήσουμε και τους υπόλοιπους υποψήφιους και σε περίπου ένα μήνα θα έχεις νέα μας" ήταν το κλείσιμο της συνέντευξης. Ο ένας μήνας φάνταζε αιώνας για εμένα αλλά δεν μπορούσα να κάνω και κάτι. Το καλό είναι οτι από τον Οκτώβριο το ενδιαφέρον άλλων εταιριών είχε πάλι αναθερμανθεί. Περίμενα και την έγκριση για μια face-to-face interview στην Κολωνία η οποία ήρθε και στο τέλος της εβδομάδας είχα άλλη μια "εκδρομή" προς Κολωνία αυτή την φορά.
Η παρασκευή με βρήκε στο αεροδρόμιο του Dusseldorf να κάνω checkin στην πτήση της Aegean για Αθήνα όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου. +31.... "Hello Mr, My client was very satisfied with your background and your performance in the interview and I am glad to announce that you are the selected one for the position. Can you please confirm that you will be able to start at the begining of December?". Είναι εκείνη η στιγμή που σου κόβονται τα γόνατα, άλλο να τα σχεδιάζεις να τα φιλοσοφείς και να τα φαντάζεσαι και άλλο να σου έρχονται μπροστά σου. Τι είμαι, που πάω και το σημαντικότερο, τι κάνω τώρα;. Το πρώτο μου τηλέφωνο ήταν στην γυναίκα της ζωής μου. Η Ιωάννα είχε μόλις απολυθεί... "Γυναίκα, σταμάτα να ξεπακετάρεις τα δώρα του γάμου και ετοίμαζε βαλίτσες. Πάμε Ολλανδία."
