Καταρχήν καλημέρα σε όλη την παρέα. Ήδη απέστειλα τους χαιρετισμούς μου στο τόπικ "νεοι χρήστες".
Να πω βασικά ότι βρήκα το φόρουμ σας πριν περίπου ένα μήνα γιατί έψαχνα συμβουλές και οδηγίες για μετανάστευση στην Ολλανδία κυρίως και πρέπει να πω πως βρήκα κατατοπιστικότατες πληροφορίες και σας ευχαριστώ γι'αυτό!
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι η δική μου περίπτωση είναι κάπως ιδιαίτερη και αυτό με προβληματίζει σε μεγάλο βαθμό.
Και γω, όπως και αρκετά εκατομμύρια Έλληνες, βρέθηκα ξαφνικά με απίστευτη αδυναμία να βρω δουλειά με συνέπεια να είμαι ήδη 2 χρόνια ανεργη, και πριν από αυτό το διάστημα εκανα προσωρινές δουλειές. Αυτη τη στιγμή τα 2 πτυχία που έχω (Τμήματος Θεατρολογίας, και παραλληλα Δραματικής Σχολής) δεν κάνουν ούτε για λαδόκολλα. Ναι, ξέρω... "τι βρήκες και συ να σπουδάσεις βρε παιδάκι μου..." θα μου πείτε, και ως ενα σημείο θα έχετε δίκιο, αλλά βλέπετε όταν ξεκίνησα στα μέσα του '90 τις σπουδές μου, το είχα βάλει πείσμα να σπουδάσω κάτι για το οποίο δεν θα συχτιρίζω αργότερα επειδή ακριβώς μου αρέσει η δουλειά μου.
Τους τελευταίους μήνες λοιπόν η κατάσταση μου πάει από το κακό στο χειρότερο με γεωμετρική πρόοδο και πριν βιαστείτε να πείτε: "Μα καλά και συ χριστιανή μου, γιατί δεν ψάχνεις εκτός πεδίου;" να ενημερώσω πως ήδη τα τελευταία 5 χρόνια (και προς μεγάλη μου στενοχώρια) αναγκάζομαι να ψάχνω δουλειές εδώ στην Ελλάδα που ουδεμία σχέση έχουν με το αντικείμενο των σπουδών μου. Μέχρι που πλέον ΚΑΙ αυτό είναι αδύνατο τα 2 τελευταία χρόνια με την κατάσταση που επικρατεί.
Τι να σας πω; Πως έπεσα σε τέτοια απελπισία που πλέον σκεφτομαι ότι ό,τι μέλλον μπορεί να είχα μου το πήραν μέσα από τα χέρια; και μάλιστα σε μια ηλικία που είναι δύσκολο να τα ξαναπιάσεις από την αρχή; Είμαι στα 30 φεύγα (πάντα διατηρώ την τρέλα μου και τον παλιμπαιδισμό μου σε υγιείς δόσεις βέβαια) δεν είναι ακριβώς απλό να πω - ελα μωωωρεε, δε μαμιέται, παμε και βλέπουμε! Δεν είμαι παντρεμενη και ούτε εχω παιδί να μεγαλωσω και φυσικά καποιος μπορεί να πει, βρε καλύτερα!! Το θέμα είναι πως όλο και πιο επιτακτική μου φαίνεται πλέον η ανάγκη μετακίνησης σε άλλη χώρα, είχα πάει Ολλανδία πριν 4 χρόνια για 4 μέρες (πήγα Ουτρέχτη, Αμστερνταμ, εμεινα για λίγο στο Zeewolde), και μου άρεσε πολύ η χώρα (αν και απίστευτα επίπεδη), εχω και φίλους Ολλανδούς και γενικά πολλούς ξένους φίλους από πολλές ευρωπαικές χώρες. Είμαι ανθρωπος που λυσσάω για ταξίδια, αλλά καποια στιγμή συνειδητοποίησα ενώ σκεφτόμουν τα υπέρ και τα κατά μιας αλλαγής ζωής σε άλλο τόπο, πως σαφώς δεν είναι το ίδιο, το να πας έτσι στο χαλαρό και να ζήσεις λιγο εξω, με το να σε αναγκάζουν βίαια οι συνθηκες (που κάποιοι αλλοι -ονομα και μη χωριό δημιούργησαν για σένα, χωρίς εσένα) να αφήσεις τον τόπο σου, γιατί δε σε χωράει άλλο πια.
Να πω πως αν και εχω την εντονη αίσθηση πως θα μπορούσα (υποθετικά) ως μονιμος κατοικος εξωτερικού πλεον να εγκλιματιστώ σε μια αλλη χώρα αρκετά ευκολα (μια και εχω και ξένους φιλους εξω), ξέρω μέσα μου πως θα ενιωθα πολυ μιζερα και μοναχικά ιδιαίτερα τα πρωτα χρονια εγκαταστασης γιατι κακά τα ψέμματα, με όλα της τα στραβά η Ελλάδα θα μου ελειπε τρομερά. Και όπως πολύ σωστά καποιοι φίλοι έχουν επισημάνει εδώ, όλες οι χώρες εχουν τα στραβά τους, και μάλιστα σε σημείο που να φτάνεις να λες ότι η Ελλάδα είναι καλύτερη σε πολλά... και εντάξει αυτή η θεοποίηση καποιων κομπλεξικών που είμαι σίγουρη ότι όλοι μας ακούμε κατά καιρούς, να συγκρινουν (χωρις ουσιαστικά στοιχεία οι περισσότεροι), την Ψωροκώσταινα με την επιφανή Ευρώπη είναι κολοκύθια τούμπανα. Έχω δει τετοια βρωμιά σε δρόμους και πεζοδρόμια του Λονδίνου, (που σημειωτέον, ειναι από τις πολύ αγαπημένες μου πόλεις και θα γούσταρα να μείνω), χυμένες μπύρες και πατημένα χαμπουργκερς, μεθυσμένους μες το κέντρο τελειώς ντέφι, που η Αθήνα φαντάζει ώρες-ώρες ανάκτορο, πλάκα-πλάκα.
Αυτη τη στιγμή όσον αφορά το οικονομικό που είναι και ο βασικός μπελάς, με απασχολεί έντονα το γεγονός ότι ΟΚ, σκέφτομαι σοβαρά από τη μια να την κάνω από δω, αλλά από την άλλη όταν με το ζόρι εχεις να πάρεις τα τσιγάρα σου ας πούμε, πως να μαζέψεις καβάντζα χρήματα, ώστε να κάνεις το βημα και φύγεις, με ένα αξιοπρεπές ποσό για το πρώτο διάστημα στην Ολλανδία π.χ., και να ψάξεις εκεί για δουλειά, αλλά τουλάχιστον με μια σιγουριά ρε γαμώτο ότι ΕΧΕΙΣ χρήματα να τη βγάλεις στην αρχή; Όταν ξέρεις ότι μόνο για την όλη χαρτούρα που πρεπει να ετοιμάσεις από δω, χρειάζεται να ξοδέψεις κάποιο ποσό, και ούτε καν αυτό δεν υπάρχει; Πως να την πάρεις την απόφαση όταν -αν και ξέρεις πως τα αγγλικά είναι συνήθης γλώσσα στην Ολλανδία και το Βέλγιο ας πούμε, ωστόσο χρειάζεται να μάθεις και τη τοπική γλώσσα για να μπορείς να ενταχθείς πιο ομαλά στην κοινωνική ζωή- δεν έχεις ούτε να χρήματα να κάνεις εντατικά μαθήματα ώστε σε μερικούς μήνες να είσαι ετοιμος; Πως να σκεφτώ για δουλειά εκτός Ελλάδας, όταν οι περισσότερες αγγελίες που είδα για Ολλανδία (και καποιες που ζητάνε και ελληνικά για εξυπηρετηση πελατών), εχουν απαιτήσεις που ξέρω ότι μάλλον δεν εχω την εμπειρία λόγω ιδιαιτερότητας των σπουδών μου; Και μάλιστα το θέμα είναι πως ενώ ας πούμε εχω μάθει να χειρίζομαι computer μόνη μου εδώ και χρόνια, χωρις να κάνω μαθήματα πληροφορικής, ενώ εχω τυπικά επιπεδο Lower στα Αγγλικά αλλα επί τουλάχιστον 17 χρόνια συνεχίζω μόνη να μιλώ τη γλώσσα, να γραφω και να διαβάζω αγγλικά σε επιπεδο (μαλλον) proficiency, οι περισσότερες αγγελίες αφορούν tech stuff, και οικονομικά;
Μια μέρα σε ένα μαγαζί μια αλλη κοπέλα και εγώ πιάσαμε κουβέντα και μου ελεγε πως μετακόμισε με τον αντρα της στο Αμστερνταμ, αλλά εφυγε λίγο πριν την κρίση και είχε 15.000 ευρω καβαντζα για τον πρωτο καιρό (και ειναι και συνεργάτης σε βιοτεχνία εδώ κιόλας), ε τι να πω, ρε παιδιά...εκεί μου κόπηκαν τα πόδια...
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ήρθα να κλαψουρίσω εδώ. Απλώς είμαι σε ΠΟΛΥ δεινή και απελπιστική θέση και γω και η οικογένεια μου, και είναι ειρωνικό που θα το πω, αλλά ούτε να μεταναστεύσω με την ησυχία μου δεν μ'αφήνουν οι αλήτες έτσι όπως δρομολογούν την απόλυτη καταστροφή της Ελλάδας. Τι να πω; Επί σχεδόν 2 μήνες την έβγαζα σχεδόν καθημερινά με φίλους στο Σύνταγμα, και τα δακρυγόνα φάγαμε, και παρολίγο ξύλο, γιατί θεώρησα ότι από το να λιώνω σε 4 τοίχους μεσα στη Ζιμπάμπουε του Αθηναικού κέντρου από κατάθλιψη, καλύτερα να δείξω την αντιδραση μου με καποιο τρόπο, και πραγματικά μπορεί σε κάποιους να φαίνεται too much αλλά στο Σύνταγμα ενιωσα ότι ψυχολογικά δεν είμαι μόνη μου.
Για πρώτη φορα στη ζωή μου φοβάμαι για το μέλλον, όπως ακούτε και σεις, τα δεδομένα αλλάζουν από ώρα σε ώρα, δυστυχώς και χωρίς να θέλω να γίνομαι μάντης κακών, έχω αρχίσει εδώ και 1 χρόνο τουλάχιστον να πιστεύω πως στην Ελλάδα τα χειρότερα ακόμη δεν τα είδαμε. Μακάρι (και το λέω ολοψυχα) να βγω ψεύτρα. Αλλά φοβάμαι πολύ την επερχομενη, ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ κατρακύλα, τύπου Αργεντινής που μας περιμένει.
Ο κόσμος εδώ έχει πέσει πολύ, η ψυχολογία είναι στα τάρταρα, ολοι οι φίλοι μου που μιλάω μαζί τους και τα σχολιάζουμε, έχει μαυρίσει η ψυχή τους. Έχουμε όλοι βαρύνει και απελπιστεί, και δεν υπάρχει έλεος, στην κυριολεξία.
Προς Θεού, δεν ήρθα εδώ για να σας νταουνιάσω, ξέρω ότι το ποστ αυτό δεν είναι και το πιο ευχάριστο που θα μπορούσατε να βρείτε στο φόρουμ πρωινιατικα, αλλά κάπου ηθελα να τα πω, να εκφράσω τους προβληματισμούς μου, και διαίτερα ύστερα από τα πολύ κατατοπιστικά και ενθαρρυντικά ποστς που είδα από πολλούς εδώ μέσα.
Η αρχική μου σκέψη να μεταναστεύσω ει δυνατόν σε μια ευρωπαική χώρα παραμένει, κυριώς γιατί θέλω να είμαι όσο γίνεται πιο κοντά στην πονεμένη Ελλαδίτσα.. Να πω την αλήθεια αν ήταν τα πράγματα διαφορετικά θα προτιμούσα με 1000 να πήγαινα να μείνω Ιρλανδία γιατί λατρεύω τη χώρα και τους Ιρλανδούς, μοιάζουν πολύ με εμάς, κουβαλάνε την ίδια τρέλα, αλλά βλέπετε και εκεί τα πράγματα είναι ζορικα για τους ανθρωπους. Στην τελικη, αν είναι να φύγω (πείτε το και κακιούλα) καλυτερα να πάω Ολλανδία που λέει ο λόγος, μας δανείζουν με επαχθείς όρους, ε ας μας φάνε στη μάπα τότε ως συνέπεια της καταστροφικής πολιτικής τους που εξαθλιώνει ανθρωπους. Να μην παρεξηγηθώ, όπως είπα εχω αρκετούς φίλους Ολλανδούς και την πάω γενικά τη χώρα και τους ανθρώπους της, αλλά ε κοιτάξτε, εμείς που είμαστε ακόμη εδώ εχουμε φάει στη μάπα πολύ ανθελληνισμό επί 2 χρόνια οφειλόμενο κατά βάσει στην απίστευτη προπαγάνδα των μέσων εξω, και κάπου πρέπει και να ξεσπάσεις και λίγο.
Anyway! Συγχωρείστε μου το μακροσκελέστατο ποστ, είχα σκοπό να γράψω πολύ λιγότερα, ελπίζω να μην σας ψυχοπλάκωσα Κυριακάτικα, η αλήθεια είναι ότι η δική ψυχολογία εχει κακοποιηθεί με το χειρότερο τρόπο και περνώ πολλές μέρες ασχημες, (καλά δεν το συζητώ... εννοείται πως ούτε διακοπές δεν μπόρεσα να πάω, και μιλάω για 3-4 μέρες μόνο, ετσι; Μαύρο καλοκαίρι, απογοήτευση τρελή, μαύρες σκέψεις και κανένα φως στο τούνελ. Ελπίζω να ανακαμψω βέβαια, αλλα δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να επιτευχθεί αυτό, αν δεν αλλάξει άμεσα κάτι. Υπάρχουν φορές που σκεφτομαι- ρε αι σιχτιρ, θα μείνω εδώ να το παλέψω, δε φευγω! Αλλα ειλικρινά παιδιά ξέρω ότι αυτα τα ήξεις-αφήξεις που κάνω τους τελευταίους μήνες είναι ακριβώς γιατι το μυαλο μου είναι τόσο πιεσμένο που πάει για έκρηξη και οπως είναι φυσικό δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά.
Α να διευκρινίσω ότι στο θέμα της μετανάστευσης, εννοείται πως δεν σκέφτομαι καν να πάω Ολλανδία π.χ. και να ασχοληθώ στο αντικείμενο μου (καλλιτεχνικά), γιατί ακόμα και αν υπηρχε μια μικρή ευκαιρία για καριέρα εκεί δεν ξέρω τη γλωσσα και δεν υπαρχει σαλιο τωρα για να κάνω μαθήματα εκμαθησης. Εννοείται λοιπόν πως ψάχνω σε αλλους τομείς, αλλά όπως είπα και πριν, οι περισσοτερες διαθέσιμες θέσεις αφορουν τεχνικο-οικονομικο-λογιστικο τρέχα γύρευε και ομολογώ πως δεν εχω τετοια ειδίκευση.
Μέχρι που σκέφτηκα (αλλα αμέσως το διέγραψα ως σκέψη) να ζητήσω από τους Ολλανδούς φίλους να με φιλοξενήσουν για ενα διάστημα μέχρι να βρω κάτι και να σταθώ στα πόδια μου, και μάλιστα δεν αποκλείεται να μου το προτείνουν και οι ίδιοι γιατί είναι πολύ γενναιόδωρα και καλά παιδιά. Αλλά επειδή το μόνο πράγμα που μου έχει μείνει όρθιο ακόμα είναι @*$#@μένη μου η περηφάνεια, δεν θέλω να το κάνω. Αφήστε που δεν θα μπορούσα με τίποτε να φορτωθώ σε εναν φίλο, όταν μάλιστα δεν μπορώ να ξέρω εκ των προτέρων πόσο διαστημα θα χρειαστεί μέχρι να βρω εκεί μια αξιοπρεπή δουλειά.
Δεν ξέρω ρε παιδιά... έχετε μηπως κάτι έστω κα λίγο αισιόδοξο να μου πείτε, ύστερα από όλα αυτά που σας είπα; Κάτι που να βοηθήσει να ξεκαθαρίσω τα πράγματα και να την πάρω την απόφαση; Επαναλαμβάνω ότι το κρίσιμο πρόβλημα είναι το οικονομικό μια και δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για την εδώ χαρτούρα.
Συγνώμη που σας τα έπρηξα, ολίγον τι και ευχαριστώ για τη βοήθεια που προσφέρετε.
Όταν διαβασα εδώ πριν λίγο καιρό ότι οι Έλληνες εκεί δεν βοηθάνε τους νεοαφιχθέντες (κάτι που δυστυχώς μου επιβεβαίωσε και η ελληνίδα από Αμστερνταμ που συναντησα πριν 1 μήνα εδώ) θύμωσα, γιατί δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνω το ίδιο σε καποιον αλλον Ελληνα που θα είχε αναγκη εξυπηρετησης στο εξωτερικό. Έλεος! Τα γίδια.
Αυτάααααα! Χαρά στο κουράγιο σας αν διαβάσετε όλο αυτό το κατεβατό!
Να πω βασικά ότι βρήκα το φόρουμ σας πριν περίπου ένα μήνα γιατί έψαχνα συμβουλές και οδηγίες για μετανάστευση στην Ολλανδία κυρίως και πρέπει να πω πως βρήκα κατατοπιστικότατες πληροφορίες και σας ευχαριστώ γι'αυτό!
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι η δική μου περίπτωση είναι κάπως ιδιαίτερη και αυτό με προβληματίζει σε μεγάλο βαθμό.
Και γω, όπως και αρκετά εκατομμύρια Έλληνες, βρέθηκα ξαφνικά με απίστευτη αδυναμία να βρω δουλειά με συνέπεια να είμαι ήδη 2 χρόνια ανεργη, και πριν από αυτό το διάστημα εκανα προσωρινές δουλειές. Αυτη τη στιγμή τα 2 πτυχία που έχω (Τμήματος Θεατρολογίας, και παραλληλα Δραματικής Σχολής) δεν κάνουν ούτε για λαδόκολλα. Ναι, ξέρω... "τι βρήκες και συ να σπουδάσεις βρε παιδάκι μου..." θα μου πείτε, και ως ενα σημείο θα έχετε δίκιο, αλλά βλέπετε όταν ξεκίνησα στα μέσα του '90 τις σπουδές μου, το είχα βάλει πείσμα να σπουδάσω κάτι για το οποίο δεν θα συχτιρίζω αργότερα επειδή ακριβώς μου αρέσει η δουλειά μου.
Τους τελευταίους μήνες λοιπόν η κατάσταση μου πάει από το κακό στο χειρότερο με γεωμετρική πρόοδο και πριν βιαστείτε να πείτε: "Μα καλά και συ χριστιανή μου, γιατί δεν ψάχνεις εκτός πεδίου;" να ενημερώσω πως ήδη τα τελευταία 5 χρόνια (και προς μεγάλη μου στενοχώρια) αναγκάζομαι να ψάχνω δουλειές εδώ στην Ελλάδα που ουδεμία σχέση έχουν με το αντικείμενο των σπουδών μου. Μέχρι που πλέον ΚΑΙ αυτό είναι αδύνατο τα 2 τελευταία χρόνια με την κατάσταση που επικρατεί.
Τι να σας πω; Πως έπεσα σε τέτοια απελπισία που πλέον σκεφτομαι ότι ό,τι μέλλον μπορεί να είχα μου το πήραν μέσα από τα χέρια; και μάλιστα σε μια ηλικία που είναι δύσκολο να τα ξαναπιάσεις από την αρχή; Είμαι στα 30 φεύγα (πάντα διατηρώ την τρέλα μου και τον παλιμπαιδισμό μου σε υγιείς δόσεις βέβαια) δεν είναι ακριβώς απλό να πω - ελα μωωωρεε, δε μαμιέται, παμε και βλέπουμε! Δεν είμαι παντρεμενη και ούτε εχω παιδί να μεγαλωσω και φυσικά καποιος μπορεί να πει, βρε καλύτερα!! Το θέμα είναι πως όλο και πιο επιτακτική μου φαίνεται πλέον η ανάγκη μετακίνησης σε άλλη χώρα, είχα πάει Ολλανδία πριν 4 χρόνια για 4 μέρες (πήγα Ουτρέχτη, Αμστερνταμ, εμεινα για λίγο στο Zeewolde), και μου άρεσε πολύ η χώρα (αν και απίστευτα επίπεδη), εχω και φίλους Ολλανδούς και γενικά πολλούς ξένους φίλους από πολλές ευρωπαικές χώρες. Είμαι ανθρωπος που λυσσάω για ταξίδια, αλλά καποια στιγμή συνειδητοποίησα ενώ σκεφτόμουν τα υπέρ και τα κατά μιας αλλαγής ζωής σε άλλο τόπο, πως σαφώς δεν είναι το ίδιο, το να πας έτσι στο χαλαρό και να ζήσεις λιγο εξω, με το να σε αναγκάζουν βίαια οι συνθηκες (που κάποιοι αλλοι -ονομα και μη χωριό δημιούργησαν για σένα, χωρίς εσένα) να αφήσεις τον τόπο σου, γιατί δε σε χωράει άλλο πια.
Να πω πως αν και εχω την εντονη αίσθηση πως θα μπορούσα (υποθετικά) ως μονιμος κατοικος εξωτερικού πλεον να εγκλιματιστώ σε μια αλλη χώρα αρκετά ευκολα (μια και εχω και ξένους φιλους εξω), ξέρω μέσα μου πως θα ενιωθα πολυ μιζερα και μοναχικά ιδιαίτερα τα πρωτα χρονια εγκαταστασης γιατι κακά τα ψέμματα, με όλα της τα στραβά η Ελλάδα θα μου ελειπε τρομερά. Και όπως πολύ σωστά καποιοι φίλοι έχουν επισημάνει εδώ, όλες οι χώρες εχουν τα στραβά τους, και μάλιστα σε σημείο που να φτάνεις να λες ότι η Ελλάδα είναι καλύτερη σε πολλά... και εντάξει αυτή η θεοποίηση καποιων κομπλεξικών που είμαι σίγουρη ότι όλοι μας ακούμε κατά καιρούς, να συγκρινουν (χωρις ουσιαστικά στοιχεία οι περισσότεροι), την Ψωροκώσταινα με την επιφανή Ευρώπη είναι κολοκύθια τούμπανα. Έχω δει τετοια βρωμιά σε δρόμους και πεζοδρόμια του Λονδίνου, (που σημειωτέον, ειναι από τις πολύ αγαπημένες μου πόλεις και θα γούσταρα να μείνω), χυμένες μπύρες και πατημένα χαμπουργκερς, μεθυσμένους μες το κέντρο τελειώς ντέφι, που η Αθήνα φαντάζει ώρες-ώρες ανάκτορο, πλάκα-πλάκα.
Αυτη τη στιγμή όσον αφορά το οικονομικό που είναι και ο βασικός μπελάς, με απασχολεί έντονα το γεγονός ότι ΟΚ, σκέφτομαι σοβαρά από τη μια να την κάνω από δω, αλλά από την άλλη όταν με το ζόρι εχεις να πάρεις τα τσιγάρα σου ας πούμε, πως να μαζέψεις καβάντζα χρήματα, ώστε να κάνεις το βημα και φύγεις, με ένα αξιοπρεπές ποσό για το πρώτο διάστημα στην Ολλανδία π.χ., και να ψάξεις εκεί για δουλειά, αλλά τουλάχιστον με μια σιγουριά ρε γαμώτο ότι ΕΧΕΙΣ χρήματα να τη βγάλεις στην αρχή; Όταν ξέρεις ότι μόνο για την όλη χαρτούρα που πρεπει να ετοιμάσεις από δω, χρειάζεται να ξοδέψεις κάποιο ποσό, και ούτε καν αυτό δεν υπάρχει; Πως να την πάρεις την απόφαση όταν -αν και ξέρεις πως τα αγγλικά είναι συνήθης γλώσσα στην Ολλανδία και το Βέλγιο ας πούμε, ωστόσο χρειάζεται να μάθεις και τη τοπική γλώσσα για να μπορείς να ενταχθείς πιο ομαλά στην κοινωνική ζωή- δεν έχεις ούτε να χρήματα να κάνεις εντατικά μαθήματα ώστε σε μερικούς μήνες να είσαι ετοιμος; Πως να σκεφτώ για δουλειά εκτός Ελλάδας, όταν οι περισσότερες αγγελίες που είδα για Ολλανδία (και καποιες που ζητάνε και ελληνικά για εξυπηρετηση πελατών), εχουν απαιτήσεις που ξέρω ότι μάλλον δεν εχω την εμπειρία λόγω ιδιαιτερότητας των σπουδών μου; Και μάλιστα το θέμα είναι πως ενώ ας πούμε εχω μάθει να χειρίζομαι computer μόνη μου εδώ και χρόνια, χωρις να κάνω μαθήματα πληροφορικής, ενώ εχω τυπικά επιπεδο Lower στα Αγγλικά αλλα επί τουλάχιστον 17 χρόνια συνεχίζω μόνη να μιλώ τη γλώσσα, να γραφω και να διαβάζω αγγλικά σε επιπεδο (μαλλον) proficiency, οι περισσότερες αγγελίες αφορούν tech stuff, και οικονομικά;
Μια μέρα σε ένα μαγαζί μια αλλη κοπέλα και εγώ πιάσαμε κουβέντα και μου ελεγε πως μετακόμισε με τον αντρα της στο Αμστερνταμ, αλλά εφυγε λίγο πριν την κρίση και είχε 15.000 ευρω καβαντζα για τον πρωτο καιρό (και ειναι και συνεργάτης σε βιοτεχνία εδώ κιόλας), ε τι να πω, ρε παιδιά...εκεί μου κόπηκαν τα πόδια...
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ήρθα να κλαψουρίσω εδώ. Απλώς είμαι σε ΠΟΛΥ δεινή και απελπιστική θέση και γω και η οικογένεια μου, και είναι ειρωνικό που θα το πω, αλλά ούτε να μεταναστεύσω με την ησυχία μου δεν μ'αφήνουν οι αλήτες έτσι όπως δρομολογούν την απόλυτη καταστροφή της Ελλάδας. Τι να πω; Επί σχεδόν 2 μήνες την έβγαζα σχεδόν καθημερινά με φίλους στο Σύνταγμα, και τα δακρυγόνα φάγαμε, και παρολίγο ξύλο, γιατί θεώρησα ότι από το να λιώνω σε 4 τοίχους μεσα στη Ζιμπάμπουε του Αθηναικού κέντρου από κατάθλιψη, καλύτερα να δείξω την αντιδραση μου με καποιο τρόπο, και πραγματικά μπορεί σε κάποιους να φαίνεται too much αλλά στο Σύνταγμα ενιωσα ότι ψυχολογικά δεν είμαι μόνη μου.
Για πρώτη φορα στη ζωή μου φοβάμαι για το μέλλον, όπως ακούτε και σεις, τα δεδομένα αλλάζουν από ώρα σε ώρα, δυστυχώς και χωρίς να θέλω να γίνομαι μάντης κακών, έχω αρχίσει εδώ και 1 χρόνο τουλάχιστον να πιστεύω πως στην Ελλάδα τα χειρότερα ακόμη δεν τα είδαμε. Μακάρι (και το λέω ολοψυχα) να βγω ψεύτρα. Αλλά φοβάμαι πολύ την επερχομενη, ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ κατρακύλα, τύπου Αργεντινής που μας περιμένει.
Ο κόσμος εδώ έχει πέσει πολύ, η ψυχολογία είναι στα τάρταρα, ολοι οι φίλοι μου που μιλάω μαζί τους και τα σχολιάζουμε, έχει μαυρίσει η ψυχή τους. Έχουμε όλοι βαρύνει και απελπιστεί, και δεν υπάρχει έλεος, στην κυριολεξία.
Προς Θεού, δεν ήρθα εδώ για να σας νταουνιάσω, ξέρω ότι το ποστ αυτό δεν είναι και το πιο ευχάριστο που θα μπορούσατε να βρείτε στο φόρουμ πρωινιατικα, αλλά κάπου ηθελα να τα πω, να εκφράσω τους προβληματισμούς μου, και διαίτερα ύστερα από τα πολύ κατατοπιστικά και ενθαρρυντικά ποστς που είδα από πολλούς εδώ μέσα.
Η αρχική μου σκέψη να μεταναστεύσω ει δυνατόν σε μια ευρωπαική χώρα παραμένει, κυριώς γιατί θέλω να είμαι όσο γίνεται πιο κοντά στην πονεμένη Ελλαδίτσα.. Να πω την αλήθεια αν ήταν τα πράγματα διαφορετικά θα προτιμούσα με 1000 να πήγαινα να μείνω Ιρλανδία γιατί λατρεύω τη χώρα και τους Ιρλανδούς, μοιάζουν πολύ με εμάς, κουβαλάνε την ίδια τρέλα, αλλά βλέπετε και εκεί τα πράγματα είναι ζορικα για τους ανθρωπους. Στην τελικη, αν είναι να φύγω (πείτε το και κακιούλα) καλυτερα να πάω Ολλανδία που λέει ο λόγος, μας δανείζουν με επαχθείς όρους, ε ας μας φάνε στη μάπα τότε ως συνέπεια της καταστροφικής πολιτικής τους που εξαθλιώνει ανθρωπους. Να μην παρεξηγηθώ, όπως είπα εχω αρκετούς φίλους Ολλανδούς και την πάω γενικά τη χώρα και τους ανθρώπους της, αλλά ε κοιτάξτε, εμείς που είμαστε ακόμη εδώ εχουμε φάει στη μάπα πολύ ανθελληνισμό επί 2 χρόνια οφειλόμενο κατά βάσει στην απίστευτη προπαγάνδα των μέσων εξω, και κάπου πρέπει και να ξεσπάσεις και λίγο.
Anyway! Συγχωρείστε μου το μακροσκελέστατο ποστ, είχα σκοπό να γράψω πολύ λιγότερα, ελπίζω να μην σας ψυχοπλάκωσα Κυριακάτικα, η αλήθεια είναι ότι η δική ψυχολογία εχει κακοποιηθεί με το χειρότερο τρόπο και περνώ πολλές μέρες ασχημες, (καλά δεν το συζητώ... εννοείται πως ούτε διακοπές δεν μπόρεσα να πάω, και μιλάω για 3-4 μέρες μόνο, ετσι; Μαύρο καλοκαίρι, απογοήτευση τρελή, μαύρες σκέψεις και κανένα φως στο τούνελ. Ελπίζω να ανακαμψω βέβαια, αλλα δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να επιτευχθεί αυτό, αν δεν αλλάξει άμεσα κάτι. Υπάρχουν φορές που σκεφτομαι- ρε αι σιχτιρ, θα μείνω εδώ να το παλέψω, δε φευγω! Αλλα ειλικρινά παιδιά ξέρω ότι αυτα τα ήξεις-αφήξεις που κάνω τους τελευταίους μήνες είναι ακριβώς γιατι το μυαλο μου είναι τόσο πιεσμένο που πάει για έκρηξη και οπως είναι φυσικό δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά.
Α να διευκρινίσω ότι στο θέμα της μετανάστευσης, εννοείται πως δεν σκέφτομαι καν να πάω Ολλανδία π.χ. και να ασχοληθώ στο αντικείμενο μου (καλλιτεχνικά), γιατί ακόμα και αν υπηρχε μια μικρή ευκαιρία για καριέρα εκεί δεν ξέρω τη γλωσσα και δεν υπαρχει σαλιο τωρα για να κάνω μαθήματα εκμαθησης. Εννοείται λοιπόν πως ψάχνω σε αλλους τομείς, αλλά όπως είπα και πριν, οι περισσοτερες διαθέσιμες θέσεις αφορουν τεχνικο-οικονομικο-λογιστικο τρέχα γύρευε και ομολογώ πως δεν εχω τετοια ειδίκευση.
Μέχρι που σκέφτηκα (αλλα αμέσως το διέγραψα ως σκέψη) να ζητήσω από τους Ολλανδούς φίλους να με φιλοξενήσουν για ενα διάστημα μέχρι να βρω κάτι και να σταθώ στα πόδια μου, και μάλιστα δεν αποκλείεται να μου το προτείνουν και οι ίδιοι γιατί είναι πολύ γενναιόδωρα και καλά παιδιά. Αλλά επειδή το μόνο πράγμα που μου έχει μείνει όρθιο ακόμα είναι @*$#@μένη μου η περηφάνεια, δεν θέλω να το κάνω. Αφήστε που δεν θα μπορούσα με τίποτε να φορτωθώ σε εναν φίλο, όταν μάλιστα δεν μπορώ να ξέρω εκ των προτέρων πόσο διαστημα θα χρειαστεί μέχρι να βρω εκεί μια αξιοπρεπή δουλειά.
Δεν ξέρω ρε παιδιά... έχετε μηπως κάτι έστω κα λίγο αισιόδοξο να μου πείτε, ύστερα από όλα αυτά που σας είπα; Κάτι που να βοηθήσει να ξεκαθαρίσω τα πράγματα και να την πάρω την απόφαση; Επαναλαμβάνω ότι το κρίσιμο πρόβλημα είναι το οικονομικό μια και δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για την εδώ χαρτούρα.
Συγνώμη που σας τα έπρηξα, ολίγον τι και ευχαριστώ για τη βοήθεια που προσφέρετε.
Όταν διαβασα εδώ πριν λίγο καιρό ότι οι Έλληνες εκεί δεν βοηθάνε τους νεοαφιχθέντες (κάτι που δυστυχώς μου επιβεβαίωσε και η ελληνίδα από Αμστερνταμ που συναντησα πριν 1 μήνα εδώ) θύμωσα, γιατί δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνω το ίδιο σε καποιον αλλον Ελληνα που θα είχε αναγκη εξυπηρετησης στο εξωτερικό. Έλεος! Τα γίδια.
Αυτάααααα! Χαρά στο κουράγιο σας αν διαβάσετε όλο αυτό το κατεβατό!
Comment