Έχω την τύχη να έχω γεννηθεί σε έναν υπέροχο ελληνικό τόπο. Ένα νησί που με μεγάλωσε με όλες τις εικόνες που απαιτεί το ''zorba the greek'' manual.

Πολύ καλοκαίρι, πολύ ήλιο, γυμνά πόδια -ή και σώματα ενίοτε- πάνω στην πυρωμένη πέτρα, πολύ ελιά, κυπαρίσσι και μπουκαμβίλιες γύρω γύρω... και θάλασσα. Θάλασσα κι ατέλειωτο γαλάζιο δεξιά, αριστερά, ψηλά, παντού...

Η εικόνα τελευταία (όσο 'τελευταία' μπορεί να χαρακτηριστεί το μεταπολιτευτικό διάστημα σε τούτη τη χώρα) δέχεται έντονες εξωτερικές επιρροές και οι ισσοροπίες έχουν ψιλοανατραπεί αλλά υπάρχουν πάντα οι σταθεροί παράγοντες που σώζουν την κατάσταση.

Από την μία λοιπόν οι ασταθής παράγοντες που πανεύκολα επηρεάζονται... ας πούμε η οικονομία, με τόση θάλασσα να την περιτριγυρίζει, βαράει προκλητικά μακροβούτια στο ατέλειωτο γαλάζιο και παρασύρει στο διάβα της άλλους σημαντικούς και ζωτικούς παράγοντες όπως η οργάνωση, η ανάπτυξη, οι στόχοι, σε μια ατέλειωτη εξευρεύνηση του βυθού. Σε κάποια παιχνίδια πρόκλησης των ορίων δε, μένει ορισμένες φορές περισσότερη ώρα κάτω από την επιφάνεια με αποτέλεσμα κάποιες μόνιμες βλάβες των οργάνων και ανωμαλοποίηση της γενικότερης λειτουργίας.

Αλλά ευτυχώς από την άλλη οι σταθεροποιητικοί παράγοντες σώζουν μια κατάσταση ή μια χώρα στην περίπτωση μας... με επικεφαλή εκείνον που σταθερά ανθεί κόντρα στην πτώση κάθε άλλου ζωτικού παράγοντα και που με κάνει να ανατριχιάζω σύγκορμη από εθνική υπερηφάνεια και με γεμίζει θάρρος για το αύριο. Το αθάνατο ελληνικό καμάκι των αθάνατων ελληνικών προτεταμένων τρικεφάλων, τετρακεφάλων, στηθιαίων και άλλων περιφερειακών μυώνων που δουλεύτηκαν ολόκληρο χειμώνα σκληρά και επίμονα για να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο καλοκαιρινό έργο τους μέσα στο λιοπύρι.

Μια σταλιά από τη φύση του (που δεν ήταν τόσο απλόχερη στο μπόϋ του όταν τον γέννησε όσο σε άλλα στοιχεία του 'χαρακτήρα' τουγιατί και κείνο βαριέται τόση εγκεφαλική στασιμότητα- να φορτώνει μούσκουλα και μελανίνη και βρέξει χιονίσει να είναι εκεί, πάλι, ασταμάτητα στις επάλξεις, έτοιμο για υπόσχεση, έτοιμο για δράση, έτοιμο για ''remember my name babe, you will be screaming it later'', δεν έχω ειλικρινά καταλάβει.

Η οικονομία γλυστρά, η οργάνωση ψάχνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής της, οι 'στόχοι' γίνανε δέκτες σφεντονιάς από έμπειρο αλητάκι και μας τελειώνουν ένας-ένας, η ανάπτυξη ψυχοραγεί... και το αθάνατο ελληνικό καμάκι χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη του, φορτώνει αισιόδοξα τους τρικέφαλους, φουσκώνει τους στηθιαίους, φοράει το ξυπνητήρι της γιαγιάς στο βραχίονα και βγαίνει και σήμερα να υψώσει το ηθικό της ελλάδας.

Αν δεν τον έχεις δει ακόμα κοίτα ξανά. Σε παρακαλεί με τo σκaτi του μισόκλειστο βλέμμα...

Τώρα θα τον αναγνωρίσεις από το επιμελώς νωχελικό περπάτημα γύρω από την ξαπλώστρα του ή από το τελετουργικό ξύσιμο του αριστερού ώμου από το αντίθετο χέρι -καθώς παρατηρεί κάάάτι στο απέναντι κενό-http://ritoriamitirpasisargias.blogs.../el-greco.html