Tweet
Από presspublica
Διαβάσαμε την ανάρτηση ενός φίλου που επισκέφθηκε τον αντιστοιχο ΟΑΕΔ της Ολλανδίας και αποφασισαμε ότι αξιζει να δημοσιευθεί ως κείμενο να το διαβάσουν κι άλλοι. Επειδή μπορεί ο ίδιος να μην ήθελε το όνομά του σε ειδήσεις, δεν το αναφέρουμε σεβόμενοι το γεγονός ότι οι αναρτήσεις των ανθρώπων στο FB δεν ειναι τοιχοκολλημένες στο δρόμο για να τις μεταφέρουμε αδιακρίτως. Ομως το κείμενό του, ήταν πειρασμός:
Σήμερα πήγα στον UWV (ΟΑΕΔ της Ολλανδίας για τους μη γνωρίζοντες).
Η εμπειρία ήταν το λιγότερο τραυματική…
Τα σημάδια φάνηκαν από την αρχή, όταν πήγα στην υπάλληλο υποδοχής της υπηρεσίας η οποία με χαμόγελο μου είπε καλημέρα. Όπα λέω, τι πράγματα είναι αυτά; Δε φτάνει που έχουν υποδοχή, μου λέει και καλημέρα. Τι λες κυρά μου, αλλιώς ξέρω εγώ τις συναλλαγές μου με το δημόσιο. Αλλά δεδομένου ότι ήθελα να κάνω την δουλειά μου, το κατάπια, την καλημέρισα και της είπα τι χρειάζομαι. Εκεί και άρχισε η κόλαση μου.
Με κατεύθυνε, με σαφείς οδηγίες σε ποιο γραφείο να πάω (ω να σου γαμ..). Οκ σκέφτομαι, δεν γαμιέται, ας μη κάνω σκηνή.
Πάω στο εν λόγω γραφείο όπου εκεί μια άλλη κυρία, αφού με καλημερίζει χαμογελαστά ΚΑΙ αυτή, της εξηγώ αναλυτικότερα τι θέλω. Εκεί ξεκινάνε τα ανήκουστα… Μου δίνει έναν αριθμό και με ρωτάει όλο ευγένεια «μήπως θέλετε κάτι να πιείτε ενώ περιμένετε;».
… εκείνη τη στιγμή ένιωσα το αίμα μου να βράζει από την οργή. Σε ποιον νομίζεις μωρή ότι μιλάς και μου προσφέρεις και κάτι να πιω; Μήπως να σου κάτσω κιόλας;
Καθότι όμως προέρχομαι και από ένα πολιτισμό μερικών χιλιάδων ετών, σε αντίθεση με την κότα που είχα απέναντι μου, αρνήθηκα ευγενικά και έκατσα σε κάτι αναπαυτικές και καθαρές (τι είναι αυτά ρε;) πολυθρόνες. ΠΟΛΥΘΡΟΝΕΣ ρε φίλε.
Αφού περίμενα περίπου 3 λεπτά (ούτε καν να ανοίξω το chrome δεν πρόλαβα, πόσο μάλλον να διαβάσω εξι εφτά τυχαία άρθρα για να περάσει η ώρα, αν είναι δυνατόν) έρχεται η σειρά μου. Πάω προς το γραφείο που ήταν η υπάλληλος που με είχε αναλάβει. Και τι κάνει η τελευταία; Δεν αρκέστηκε στο τερατώδες τελετουργικό του χαμόγελου και της καλημέρας. Όοοοχι. Σηκώθηκε απο την θέση της και μου έδωσε το χέρι. Ναι ναι, και όμως. Χωρίς καμιά ντροπή. Και αφου το είχε φτάσει εκεί, άρχισε να το ξεσκίζει το ζήτημα. Δηλαδή; Μου είπε «καθίστε». Με γλένταγε η τύπισσα! Και περίμενε να κάτσω πρώτα, πριν κάτσει αυτή.
Και μετά συνέχισε δίχως έλεος. Με άκουσε προσεκτικά. Σημείωσε ΟΛΑ όσα της είπα. Καταχώρισε τα στοιχεία μου στο σύστημα. Και το επιστέγασμα; Απάντησε σε ΟΛΕΣ τις ερωτήσεις μου. Α! Μάλιστα σε κάποια φάση, είχε κολλήσει το σύστημα και αναθάρρησα σκεπτόμενος ότι κάτι πάει καλά επιτέλους. Αλλά δε με άφησε να το χαρώ. Γιατί; ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ! Ε άντε και γαμήσου. Βάρβαρη.
Κατάλαβες φίλε μου; Εκεί που έχεις συνηθίσει, έχεις βρεί ένα κώδικα επικοινωνίας με τον δημόσιο τομέα, έρχεται η κάθε βλαχάρα και σου ταράζει την ψυχική σου υγεία.
Α στα διάλα πια.
Διαβάσαμε την ανάρτηση ενός φίλου που επισκέφθηκε τον αντιστοιχο ΟΑΕΔ της Ολλανδίας και αποφασισαμε ότι αξιζει να δημοσιευθεί ως κείμενο να το διαβάσουν κι άλλοι. Επειδή μπορεί ο ίδιος να μην ήθελε το όνομά του σε ειδήσεις, δεν το αναφέρουμε σεβόμενοι το γεγονός ότι οι αναρτήσεις των ανθρώπων στο FB δεν ειναι τοιχοκολλημένες στο δρόμο για να τις μεταφέρουμε αδιακρίτως. Ομως το κείμενό του, ήταν πειρασμός:
Σήμερα πήγα στον UWV (ΟΑΕΔ της Ολλανδίας για τους μη γνωρίζοντες).
Η εμπειρία ήταν το λιγότερο τραυματική…
Τα σημάδια φάνηκαν από την αρχή, όταν πήγα στην υπάλληλο υποδοχής της υπηρεσίας η οποία με χαμόγελο μου είπε καλημέρα. Όπα λέω, τι πράγματα είναι αυτά; Δε φτάνει που έχουν υποδοχή, μου λέει και καλημέρα. Τι λες κυρά μου, αλλιώς ξέρω εγώ τις συναλλαγές μου με το δημόσιο. Αλλά δεδομένου ότι ήθελα να κάνω την δουλειά μου, το κατάπια, την καλημέρισα και της είπα τι χρειάζομαι. Εκεί και άρχισε η κόλαση μου.
Με κατεύθυνε, με σαφείς οδηγίες σε ποιο γραφείο να πάω (ω να σου γαμ..). Οκ σκέφτομαι, δεν γαμιέται, ας μη κάνω σκηνή.
Πάω στο εν λόγω γραφείο όπου εκεί μια άλλη κυρία, αφού με καλημερίζει χαμογελαστά ΚΑΙ αυτή, της εξηγώ αναλυτικότερα τι θέλω. Εκεί ξεκινάνε τα ανήκουστα… Μου δίνει έναν αριθμό και με ρωτάει όλο ευγένεια «μήπως θέλετε κάτι να πιείτε ενώ περιμένετε;».
… εκείνη τη στιγμή ένιωσα το αίμα μου να βράζει από την οργή. Σε ποιον νομίζεις μωρή ότι μιλάς και μου προσφέρεις και κάτι να πιω; Μήπως να σου κάτσω κιόλας;
Καθότι όμως προέρχομαι και από ένα πολιτισμό μερικών χιλιάδων ετών, σε αντίθεση με την κότα που είχα απέναντι μου, αρνήθηκα ευγενικά και έκατσα σε κάτι αναπαυτικές και καθαρές (τι είναι αυτά ρε;) πολυθρόνες. ΠΟΛΥΘΡΟΝΕΣ ρε φίλε.
Αφού περίμενα περίπου 3 λεπτά (ούτε καν να ανοίξω το chrome δεν πρόλαβα, πόσο μάλλον να διαβάσω εξι εφτά τυχαία άρθρα για να περάσει η ώρα, αν είναι δυνατόν) έρχεται η σειρά μου. Πάω προς το γραφείο που ήταν η υπάλληλος που με είχε αναλάβει. Και τι κάνει η τελευταία; Δεν αρκέστηκε στο τερατώδες τελετουργικό του χαμόγελου και της καλημέρας. Όοοοχι. Σηκώθηκε απο την θέση της και μου έδωσε το χέρι. Ναι ναι, και όμως. Χωρίς καμιά ντροπή. Και αφου το είχε φτάσει εκεί, άρχισε να το ξεσκίζει το ζήτημα. Δηλαδή; Μου είπε «καθίστε». Με γλένταγε η τύπισσα! Και περίμενε να κάτσω πρώτα, πριν κάτσει αυτή.
Και μετά συνέχισε δίχως έλεος. Με άκουσε προσεκτικά. Σημείωσε ΟΛΑ όσα της είπα. Καταχώρισε τα στοιχεία μου στο σύστημα. Και το επιστέγασμα; Απάντησε σε ΟΛΕΣ τις ερωτήσεις μου. Α! Μάλιστα σε κάποια φάση, είχε κολλήσει το σύστημα και αναθάρρησα σκεπτόμενος ότι κάτι πάει καλά επιτέλους. Αλλά δε με άφησε να το χαρώ. Γιατί; ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ! Ε άντε και γαμήσου. Βάρβαρη.
Κατάλαβες φίλε μου; Εκεί που έχεις συνηθίσει, έχεις βρεί ένα κώδικα επικοινωνίας με τον δημόσιο τομέα, έρχεται η κάθε βλαχάρα και σου ταράζει την ψυχική σου υγεία.
Α στα διάλα πια.
Comment