Δε ζω στον επαρχιακό βορρά (Groningen) που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο πιο αγροτικός τρόπος ζωής και η πιο �βλάχικη� (με ελληνικά κριτήρια) χρήση της γλώσσας, με τις ανάλογες κοινωνικές συνήθειες στην καθημερινότητα, ούτε ζώ στο νότο (Maastricht) την αρκετά θρησκευτική-καθολική όπως έχω καταλάβει κοινωνία των συνόρων με το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Δεν ζω σε μια μεγάλη πόλη, επίσης (Άμστερνταμ), όπου ο κόσμος χάνεται ή κινείται και φέρεται αλλιώς, όπως σε όλες τις μεγάλες πόλεις (αν και το Αμσ. φιλοξενεί περίπου 1,2 εκ. ανθρώπους). Ούτε ζω κοντά στα polders (περιοχή κοντά στη θάλασσα, βορειδυτικά) όπου ο κόσμος μαστιγώνεται από τους ανέμους και φυλάει τα �νερά� το μεγαλύτερο μέρος του έτους� Ζώ στην κεντρικότατη Ολλανδία, στα προάστια θα έλεγα (με βάση ελληνικά δεδομένα, κομώπολη) της τάξης των 5 χιλιομέτρων έξω από το κέντρο της Ουτρέχτης και με αριθμό κατοίκων ίσως και 30+χιλιάδες�

Οι συναναστροφές μου είναι ολλανδοί, γιατί έτσι έτυχε και γιατί έτσι επέλεξα. Επειδή έχω ξαναπεί ότι η φιλοσοφία μου σαν �μετανάστης� ήταν �στη Ρώμη φέρεσαι σαν Ρωμαίος� και επειδή δεν αντέχω την προκατάληψη και την απόριψη που είναι τα κύρια χαρακτηριστικά στα γκέτο, εμφανώς διάλεξα να κοινωνικοποιηθώ ανάμεσα σε ολλανδούς. Αλλά η περιοχή και ο τρόπος που ήρθα, μόνο εκεί θα με οδηγούσαν έτσι και αλλιώς.

Ο κοινωνικός μου περίγυρος λοιπόν είναι αρκετά ολλανδικός (με ελλάχιστες εξαιρέσεις αφού δεν είμαι και ρατσίστρια) αλλά βάση των παραπάνω, ένας περίγυρος με τις ιδιαιτερότητες του κέντρου, της περιοχής που τη διασχίζουν καθημερινά χιλιάδες κόσμου από νότο για βορρά και το αντίστροφο, από Ολλανδία για Γερμανία και το αντίστροφο, η γεωγραφική περιοχή που γύρω της συνοστίζονται οι πολυεθνικές με ότι αυτό συνεπάγεται, κτλ. Ένα κέντρο λοιπόν σε κίνηση, διεθνοποιημένο αν και όχι σαν το Αμστερνταμ, την πρωτεύουσα που απέχει λιγότερο από μισή ώρα, ούτε σαν τη Χάγη την διοικητική πρωτεύουσα� Η Ουτρέχτη είναι η επαρχία του κέντρου που η θέση την καθιστά μπροστά στις εξελίξεις, αρκετά επαρχιακά για να ζείς ακόμα ήσυχα και αρκετά κοντά σε όλη τη χώρα, αφού σε δύο ώρες είσαι στο βορειότατο Groningen, σε άλλες δύο ακουμπάς Βέλγιο ή Λουξεμβούργο στο νότο, και σε περίπου μια ώρα (ή λιγότερο) έχεις ακουμπήσει τα ανατολικά σύνορα ή το λιμάνι στα δυτικά! Αυτή είναι όλη και όλη η ολλανδία των 16 εκατομυρίων κατοίκων (περίπου 3-4εκ. αλλοδαπών).

Με αυτά τα χαρακτηριστικά λοιπόν αναπτύχθηκε όπως αναπτύχθηκε ο κοινωνικός περίγυρος που πολλές φορές σας περιγράφω μέσα από διάφορα threads-posts ή που ακόμα θα σας πω με άλλες αφορμές αργότερα. Ο κοινωνικός περίγυρος είναι ο χώρος μέσα στον οποίο θα κινήστε όταν θα τελειώσετε με τα γραφεικρατικά και τις αιτήσεις, κάτι που είναι ένας μονόδρομος που θα τελειώσει σύντομα αφού δεν γίνεται αλλιώς! Το ύστερα λοιπόν είναι κατά τη γνώμη μου κάτι εξίσου σημαντικό. Είναι τα απίστευτα πράγματα που γνώρισα εγώ ξαφνικά πεταγμένη μέσα σε μια �compulsive� κοινωνία, ενώ δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη και η προηγούμενη εμπειρία μου στη Σκοτία δεν μου είχε διδάξει. Εξάλλου έχει σημασία αν πας κάπου σαν �φοιτητής� και ζεις στα kamers με άλλους �επισκέπτες� ή αν πας να ενσωματωθείς στην ντόπια κοινωνία γιατί εκεί θα ζήσεις. Γι� αυτά λοιπόν, λέω, δεν πιστεύω ότι ο μέσος ολλανδός είναι εύκολο να μπεί σε ένα καλούπι (του καλού όπως γενικοποιημένα ακούω ή άλλο), όπως δεν είναι εύκολο να μπεί κανένας λαός κάτω από ένα και μόνο τίτλο. Τα �είναι έτσι� και �είναι αλλιώς� είναι εντελώς υποκειμενικές απόψεις που βασίζονται σε αυτά που βλέπω, που ακούω και που διαβάζω στον μικρόκοσμο που ζω, στην περιοχή που ζω, με τους ανθρώπους που έτυχε να βρεθούν γύρω μου (όπως θα έκανε και ο καθένας).

Πολλές φορές έχω εκφράσει απόψεις που σε κάποιους δεν αρέσουν, το βλέπω και μερικές φορές το νιώθω ακόμα πιο έντονα� αλλά θέλω να σας κάνω να δείτε τον ολλανδό �μέσα σπίτι του� (αυθαίρετο; Συγνώμη). Όπως αν γνωρίσεις μια οικογένεια σε ουδέτερο έδαφος, θα βγάλει τον καλύτερο, τον πιο ευγενικό εαυτό της προς εσένα� όλοι έτσι δεν κάνουμε;� έτσι και ο ολλανδός σπίτι του, στο οικείο του περιβάλλον πετάει τη μάσκα που φόραγε έξω και φέρεται ελεύθερα. Μέσα σπίτι του λοιπόν (μέσα στην ολλανδία, ή αφού τον ζήσεις για καιρό) δεν είναι ο �θεός� που παρουσιάζεται στις διάφορες συζητήσεις� είναι ο θνητός με τα καλά και τα κακά του όπως όλοι οι άνθρωποι στη γη.

Ο λόγος (ίσως λάθος, ίσως σωστός, ίσως τίποτα από τα δύο, just so) που εγώ κάνω συχνά πυκνά το δικηγόρο του διαβόλου, είναι για να πω σε σας να μην εκπλαγείτε αν τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι όπως είχατε ακούσει� ή �μη μασάτε δεν είστε πιο χαζοί�, μερικά πράγματα είναι απλώς θέμα επιλογής και όχι ικανότητας. Τώρα γιατί καίγομαι να ανεβάσω την κοινωνία της αγαπημένης μου χώρας (πιο) ψηλά; Ίσως να έχει να κάνει με δικά μου θέματα.
  • Ίσως τα πρώτα χρόνια να ήμουν και γω μια ελληνίδα που πετροβολούσε τη χώρα της, συμφωνώντας μαζί τους για όλα όσα μας κατηγορούσαν. Αυτό έβλεπα και αυτό έλεγα. Ώσπου είδα κάτι άλλο. Αυτό για το οποίο κατηγορείς τον άλλον, το κάνεις και συ. Γιατί τότε η κρίση και ο λιθοβολισμός; Είναι θέμα δικαιοσύνης� γιατί κάνεις ότι δεν αναγνωρίζεις κάτι που υπάρχει και στη δική σου χώρα; Λιγότερο; Σωστά. Υπάρχει όμως; Γιατί κάνεις την παρθένα και αρπάζεις πρώτος την πέτρα;
  • Ίσως να νιώθω εγώ καλύτερα ξέροντας ότι ο λαός που με γέννησε δεν είναι ένα άχρηστο σώμα και μια χαμένη ψυχή, έστω και αν όταν βγαίνω έξω, μια ξένη που δεν σκύβει, είμαι αναγκασμένη να αντιμετωπίσω άλλες συνέπειες...
  • Ίσως, επειδή βλέπω ότι αυτό στο οποίο υστερούμε είναι η αυτοεκτίμηση, η πίστη στον εαυτό μας, επειδή μας έπεισαν κάποιοι με μεγαλύτερο τσαμπουκά ότι δεν αξίζουμε, ότι είμαστε άχρηστα σώματα, χαμένες ψυχές� και δεν είναι έτσι, γιατί οι παρασιτικές συμπεριφορές υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες, απλά η χαμηλή αυτοπεποίθηση τις τονίζει και τις ενδυναμώνει.

Συχωρήστε μου λοιπόν την προσωπική ανάγκη να σας* βλέπω σαν κάτι περισσότερο από αυτά. Σαν ανθρώπους με δυνατό μυαλό, με έντονα συναισθήματα (μια και η μεσόγειος δεν θα βγεί από τα γονίδιά μας ποτέ) ανθρώπους με το κεφάλι ψηλά, με σχέδια, όχι δαρμένα σκυλιά με την ουρά στα σκέλια. Αν είναι αυταπάτη αφήστε με να την υποστηρίζω γιατί σαν άνθρωπος έχω ανάγκη να με κοιτάζουν στα μάτια και όχι να με δείχνουν με το δάχτυλο �εκεί κάτω, χαμηλά�. Είναι θέμα επιβίωσης, αφού ότι και να γίνει θα είμαι �η ελληνίδα�**!

Επίσης θέλω να πω �και μην το πάρει ο καθένας προσωπικά με το λάθος τρόπο- ότι ο μικρός μας κόσμος στο mofeu αποτελείται ΚΑΙ από άτομα που θα λέγαμε ότι έχουν ευθύνη για την κατάντια της ελλάδας, απλά και μόνο γιατί στατιστικά το αντίθετο δεν μπορεί να ισχύει (0% δεν υπάρχει). Αυτό το λέω απλά για να δείξω ότι το �οι άλλοι φταίνε� που όλοι ανεξαιρέτως φωνάζουμε συνεχώς, είναι μια αυταπάτη. Εμείς είμαστε οι άλλοι, εμείς έχουμε την ευθύνη αυτών που συμβαίνουν και όσο πιο μυαλωμένοι είμαστε τόσο πιο πολύ φταίμε. Μπορεί τώρα να αδρανούμε αλλά κάποια άλλη στιγμή θα κινηθούμε. Έτσι είναι η ζωή και οι νόμοι της φύσης. Το συντομότερο όμως που θα πάρουμε την ευθύνη πάνω μας, το συντομότερο που θα �ελευθερωθούμε� από το ζυγό που τώρα μας έχει γονατίσει.


* λέω �σας� και εννοώ όλους τους έλληνες που ζούν στην ελλάδα, και όχι μόνο τα μέλη στο φόρουμ� και θα ήθελα να είναι �μας� αλλά τύποις δεν ισχύει� επι τοις ουσίας όμως ισχύει απολύτως!

** πρόσφατα σε ένα πάρτυ γνώρισα έναν τραγουδιστή. Καναδός που ζεί και εργάζεται στην ολλανδία. Είχαμε μια ολιγόλεπτη ευχάριστη συνομιλία, ώσπου φτάσαμε στην ερώτηση για τις καταγωγές μας. Λόγω της κουβέντας μας για τη μουσική, το φόκους μου εμένα ήταν �είμαι από ένα πολύ μουσικό νησί, την κέρκυρα� του λέω με χαρά γιατί δεν ντρέπομαι που είμαι κερκυραία (δεν μου πέρασε από το μυαλό να πω ότι είναι από τη γαμ### χώρα που λέγεται Ελλάδα, δεν μπορώ να ζω καθημερινά με αυτό το perspective στη ζωή μου)� Μου απαντάει: �α, ελληνίδα� μμμ� για σένα πληρώνουμε�� ... ... αυτό τώρα κάντε το project στη ζωή σας σε καθημερινή βάση, πολλές φορές τη μέρα και ενώ θέλετε να ζείτε φυσιολογικά και είστε ένας άνθρωπος που δεν του έχει προσφερθεί τίποτα τζάμπα στη ζωή! Επίσης, σας πληροφορώ ότι δεν ξεκίνησε με την κρίση αυτό το ποίημα, αλλά χρόνια πριν� u get me?